អាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត
ជួនកាល ខ្ញុំសង្ស័យថា ឆ្មារបស់ខ្ញុំប្រហែលជាខ្លាចខ្ញុំភ្លេចវា។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយយួរគ្រឿងទេសមួយថង់ វាក៏បានប្រញាប់ទៅពិនិត្យមើលរបស់ដែលមានក្នុងថង់នោះ។ ពេលខ្ញុំកាត់បន្លែ វាក៏បានឈរជើងពីរ ដោយភ្នែកសម្លឹងមើលបន្លែនោះ ហើយអង្វរឲ្យខ្ញុំចែករំលែកជាមួយវា។ ប៉ុន្តែ ពេលណាខ្ញុំឲ្យរបស់អ្វីមួយ ដែលវាចាប់ចិត្ត វាក៏បានបាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះវត្ថុនោះភ្លាម ដោយដើរចេញទៅឆ្ងាយ ដោយចិត្តដែលធុញទ្រាន់។
ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំមានភាពតឹងរឹង ចំពោះមិត្តសំឡាញ់ដ៏តូចល្អិតមួយក្បាលនេះ ដោយសារទង្វើររបស់វា នោះខ្ញុំមិនខុសពីមនុស្សមានពុតឡើយ។ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់វាបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការស្រេកឃ្លានរបស់ខ្ញុំ ដែលចេះតែចង់បាននេះចង់បាននោះមិនចេះចប់។ រឿងនេះគឺជាការចម្អកដ៏គួរឲ្យអស់សំណើច។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា ការស្កប់ចិត្តមិនកើតមានឡើង ដោយឯកឯងឡើយ តែយើងត្រូវរៀនស្កប់ចិត្ត(ភីលីព ៤:១១)។ តាមចិត្តរបស់យើង យើងច្រើនតែចង់ដេញតាមរបស់អ្វី ដែលយើងគិតថា អាចបំពេញចិត្តយើង ហើយយើងក៏ប្រញាប់ទៅរករបស់ផ្សេងទៀត ពេលណាយើងដឹងថា វាមិនអាចបំពេញចិត្តយើងបាន។ នៅពេលខ្លះទៀត ភាពមិនស្កប់ចិត្តរបស់យើង បានកើតចេញពីការថប់បារម្ភ ចំពោះការគម្រាមកំហែងទាំងអស់ ដែលយើងសង្ស័យថា ប្រហែលជានឹងកើតមានចំពោះយើង បានជាយើងខំការពារខ្លួន។
ជាការពិតណាស់ ជួនកាល យើងចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់រឿងដែលយើងខ្លាចបំផុត ដើម្បីឲ្យយើងអាចចូលទៅក្នុងក្តីអំណរដ៏ពិត។ សាវ័កប៉ុលបានជួបរឿងអាក្រក់ៗបំផុតក្នុងជីវិតគាត់ បានជាគាត់អាចធ្វើបន្ទាល់ អំពី “អាថ៌កំបាំង” នៃការស្កប់ចិត្តដ៏ពិត(ខ.១១-១២) ហើយយើងត្រូវដឹងថា កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់បំពេញចិត្តយើង យើងនឹងបានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលល្អហួសពាក្យពណ៌នា(ខ.៦-៧) ហើយចូលកាន់តែជ្រៅ ទៅក្នុងជម្រៅនៃអំណាចចេស្តា សម្រស់…
ចូលកន្លែងដែលយើងមិនស្គាល់
មនុស្សបាននិយាយតគ្នាពីមាត់មួយទៅមាត់មួយថា នៅចុងផែនទីនៃមជ្ឈិមសម័យ មានព្រំប្រទល់នៃចុងបំផុតនៃពិភពលោក ដែលអ្នកបង្កើតផែនទីនោះបានគិតថា បើគេឆ្លងកាត់ព្រំប្រទល់នោះ គឺនឹងជួយរឿងជាច្រើនដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ គេនឹងជួបសត្វនាគ ហើយជាញឹកញាប់ គេក៏បានពិពណ៌នាផងដែរថា មានសត្វចម្លែកដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច កំពុងតែសម្ងំចាំវាយឆ្មក់មនុស្ស។
មានភស្តុតាងមិនច្រើនទេ ដែលបានបញ្ជាក់ថា អ្នកគូផែនទីនៅមជ្ឈិមសម័យ ពិតជាបានប្រឌិតរឿងនេះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា ពួកគេអាចសរសេរយ៉ាងដូចនេះមែន។ បើសិនខ្ញុំជាពួកគេវិញ ខ្ញុំក៏ប្រហែលគិតដូចមនុស្សនៅសម័យនោះផងដែរ ហើយខ្ញុំក៏នឹងសរសេរផងដែរថា នៅទីនោះ “មានសត្វនាគដ៏កាចសាហាវ” ដើម្បីធ្វើការដាស់តឿនមនុស្សកុំឲ្យផ្សងគ្រោះថ្នាក់ ធ្វើដំណើរទៅតំបន់ដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ដែលគេមិនដែលឃើញនរណាម្នាក់ទៅដល់ ព្រោះពួកគេមិនទំនងជាជួបរឿងល្អទេ។
ប៉ុន្តែ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សយើងចូលចិត្តការពារខ្លួនឯង និងជៀសវាងការប្រថុយប្រថាន តែខ្ញុំក៏ត្រូវមានសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅឲ្យខ្ញុំធ្វើផងដែរ(២ធីម៉ូថេ ១:៧)។
សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា នៅក្នុងលោកិយ៍ដែលមានបាប ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយចិត្តក្លាហាន អាចជួបរឿងឈឺចាប់ នៅពេលខ្លះ(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ រឿងអីដែលយើងមិនអាចដើរតាមព្រះអង្គ បើសិនជាព្រះអង្គបាននាំយើងចេញពីសេចក្តីស្លាប់ ចូលទៅក្នុងជីវិត ហើយបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើង ហើយធ្វើការតាមរយៈយើងហើយនោះ(ខ.៩-១០,១៤)?
ពេលណាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានយើងនូវអំណោយដ៏អស្ចារ្យនេះហើយ យើងមិនត្រូវរាថយ ដោយការភ័យខ្លាចឡើយ។ ព្រោះការរាថយដូចនេះ គឺអាក្រក់ជាងទុក្ខលំបាកដែលយើងនឹងជួប ក្នុងការដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចូលទឹកដីដែលយើងមិនស្គាល់(ខ.៦-៨,១២)។ យើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ ដោយថ្វាយចិត្ត និងអនាគតរបស់យើង ឲ្យព្រះអង្គគ្រប់គ្រង និងសម្រេចតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.១២)។ —MONICA…
ស្រឡាញ់អ្នកខ្លាំងណាស់ ក្នុងពិភពលោក
ក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះជេនណា(Jenna) មានអាយុ៣ឆ្នាំ។ ពេលនាងចង់បានអ្វីមួយ នាងច្រើនតែបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍របស់នាង តាមរបៀបដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់។ ពេលណានាងស្រឡាញ់របស់អ្វីមួយ(គឺពិតជាស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង) ដែលមានដូចជា នំដុត ឬការលោតនៅលើគ្រែរឺស័រ ឬក៏ការបង្ហោះថាសជាដើម នាងតែងតែនិយាយឮៗថា នាងស្រឡាញ់វាណាស់ នៅក្នុងពិភពលោកទាំងមូល(ពេលនាងនិយាយថា “ពិភពលោកទាំងមូល” នាងក៏បានលើកដៃឡើងធ្វើកាយវិការដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍)។
ជួនកាល ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំធ្លាប់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ នៅពេលណា? គឺស្រឡាញ់ដោយមិនខ្វល់អ្វី ឬគ្មានការភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់?
កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងម្តងហើយម្តងទៀតថា “ព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:៨,១៦)។ យើងដែលជាមនុស្សពេញវ័យ ប្រហែលជានៅតែពិបាកយល់សេចក្តីពិតនេះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏ជ្រាវជ្រៅបំផុតនៃសេចក្តីពិត។ កំហឹង ការភ័យខ្លាច ឬភាពអាម៉ាស់របស់យើង មិនមែនជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្តីពិតឡើយ។ លោកិយបានបែងចែកមនុស្សជាក្រុមផ្សេងគ្នា ដោយផ្អែកទៅលើការអ្វីដែលយើងខ្លាចបំផុត ហើយជាញឹកញាប់ យើងបានចូលទៅក្នុងក្រុមទាំងនោះ ដោយមិនបានអើពើ ឬខ្វល់ចំពោះសម្លេងដែលដាស់តឿនយើង ឲ្យងាកមករកសេចក្តីពិតឡើយ។
តែក្នុងពេលនៃការបោកបញ្ឆោត និងការតយុទ្ធនឹងអំណាចលោកិយ(ខ.៥-៦) សេចក្តីពិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅតែជាប់នៅ ធ្វើជាពន្លឺដែលចែងចាំក្នុងភាពងងឹត ដោយត្រាស់ហៅយើងឲ្យស្គាល់ផ្លូវនៃការបន្ទាបខ្លួន ការទុកចិត្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់(១:៧-៩ ៣:១៨)។ ទោះពន្លឺនោះបានបើកបង្ហាញការពិតដែលធ្វើឲ្យចិត្តយើងឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងថា ព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់យើងជានិច្ច(៤:១០,១៨ និង រ៉ូម ៨:១)។
ពេលដែលជេនណាផ្អែកមកលើខ្ញុំ ហើយខ្សិបដាក់ខ្ញុំថា នាងស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ នៅលើពិភពលោកទំាងមូល ខ្ញុំក៏បានខ្សិបដាក់នាងវិញថា ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់នាងខ្លាំងណាស់…
ការឆ្លើយតបនឹងការ Troll
ក្នុងបណ្តាញសង្គមសព្វថ្ងៃ អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮគេប្រាប់អ្នក កុំឲ្យឆ្លើយតប ឬចាប់អារម្មណ៍ចំពោះការបង្ហោះសារត្រូល(Troll) ដែលអ្នកប្រើប្រាប់បណ្តាញសង្គមខ្លះបានធ្វើឡើង ដើម្បីរិះគន់ បរិហាកេរ្តិ៍ ឬវាយប្រហារ ក្នុងបំណងធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ឈឺចាប់ ឬទទួលរងនូវការខូចខាតក្នុងកំរិតណាមួយជាដើម។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមិនអើពើរចំពោះការបញ្ចេញយោបល់ ឬcomment ប្រភេទនេះ ពួកគេនឹងកាន់តែមានការពិបាក នៅក្នុងការបន្តជម្លោះនោះ។
ជាការពិតណាស់ មនុស្សដែលមិនចង់មានការសន្ទនាគ្នាក្នុងន័យស្ថាបនា គឺមិនមែនទើបតែមានក្នុងសម័យនេះទេ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ២៦:៤ ក៏បាននិយាយទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះផងដែរ។ បទគម្ពីរនេះបានដាស់តឿនយើងថា ការប្រកែកជាមួយ មនុស្សដែលក្រអឺតក្រទម និងមិនចេះទទួលយោបល់គេ អាចនាំឲ្យយើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពអន់ថយដូចពួកគេផងដែរ។
តែសូម្បីតែមនុស្សដែលរឹងចចេសបំផុត ក៏ជាមនុស្សមានតម្លៃ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ។ បើសិនជាយើងប្រញាប់ដើរចេញពីពួកគេពេក យើងអាចក្លាយជាមនុស្សក្រអឺតក្រទម ឬមិនព្រមទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ(មើលម៉ាថាយ ៥:២២)។
ហេតុនេះហើយបានជាបទគម្ពីរសុភាសិត ២៦:៥ បានផ្តល់ឲ្យនូវការណែនាំ ដែលផ្ទុយនឹងការណែនាំក្នុងបណ្តាញសង្គម។ ព្រោះយើងចំាបាច់ត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យអាចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ តាមមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុត ក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ(មើលកូល៉ុស ៤:៥-៦)។ ជួនកាល យើងឆ្លើយតបចំពោះគេដោយចិត្តសុភាព និងក្តីស្រឡាញ់ តែពេលខ្លះ ការមិននិយាយអ្វីសោះ គឺជាការឆ្លើយតបដ៏ល្អបំផុត។
ប៉ុន្តែ ក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ យើងអាចរកឃើញសន្តិភាព ដោយដឹងថាព្រះទ្រង់កំពុងតែធ្វើការក្នុងចិត្តមនុស្សម្នាក់ៗ ដោយអំណាចចេស្តាទ្រង់ គឺដូចកាលដែលទ្រង់បាននាំយើងចូលមកជិតព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ដោយចិត្តរឹងចចេស(រ៉ូម ៥:៦)។…
តើឲ្យខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចនឹងកើត?
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចលរបស់ឌីសនី មានចំណងជើងថា អ្នកជួយសង្រ្គោះនៅខាងក្រោម គ្រូពេទ្យបានប្រាប់សត្វបក្សីវីលប័រ(Wilbur) ថា “អ្នកត្រូវសម្រួលអារម្មណ៍” ខណៈពេលដែលគាត់ កំពុងតែព្យាយាមព្យាបាលរបួសរបស់អ្នកជម្ងឺដ៏ស្ទាក់ស្ទើរម្នាក់នេះ។ វីលប័រក៏បាននិយាយថា វាបានសម្រួលអារម្មណ៍ហើយ តែតាមពិតវាមិនបានសម្រួលអារម្មណ៍សោះ ខណៈពេលដែលវាមានការតក់ស្លត់កាន់តែខ្លាំង។ វាថា បើសម្រួលអារម្មណ៍ជាងនេះទៀត វានឹងស្លាប់មិនខាន។ វាហាក់ដូចជានិយាយត្រូវ ព្រោះគ្រូពេទ្យម្នាក់នេះបានប្រើវិធីព្យាបាលដែលគួរឲ្យសង្ស័យ ដូចជាការយករណាយន្ត មកធ្វើជាឧបករណ៍វះកាត់ជាដើម។ រឿងនេះជារឿងកំប្លែង តែវាបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីអារម្មណ៍ដែលយើងមាន ពេលដែលយើងមានការតក់ស្លត់ ទោះបញ្ហាដែលយើងជួបប្រទះ ជាការគំរាមកំហែងដល់ជីវិតយើង ឬអត់ក៏ដោយ។
ពេលដែលយើងតក់ស្លត់ ការលើកទឹកចិត្តឲ្យសម្រួលអារម្មណ៍ ហាក់ដូចជាទង្វើរដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលដែលភាពភ័យរន្ធត់កំពុងតែជន់ជោរ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ហើយ “ចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់”ដ៏ឈឺចាប់(ទំនុកដំកើង ១១៦:៣) បានធ្វើឲ្យខ្ញុំបុកពោះ ដោយសុភាវគតិរបស់ខ្ញុំបានព្យាយាមវាយបកទៅវិញ គឺមិនបានសម្រួលអារម្មណ៍ឡើយ។
ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ការព្យាយាមវាយបកទៅវិញដោយចិត្តតក់ស្លត់ គ្រាន់តែបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចរកធ្វើអ្វីកើត ដោយសារការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ រឿងដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលក៏បានកើតឡើង ពេលដែលខ្ញុំអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនឯងប្រឈមមុខនឹងការឈឺចាប់នោះ ហើយថ្វាយវាដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៤) ទោះជាមានការស្ទាក់ស្ទើរខ្លះៗក៏ដោយ។ ភាពតានតឹងរបស់ខ្ញុំក៏បានថមថយ(ខ.៧) ហើយសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តក៏បានច្រាលឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ។
ហើយខណៈពេលដែលព្រះវត្តមានដ៏កម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះវិញ្ញាណបានហ៊ុមព័ទ្ធខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មានការយល់ដឹងបន្ថែមទៀត អំពីសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ ដែលថា យើងប្រយុទ្ធបានល្អបំផុត ពេលដែលយើងចុះចូលនឹងព្រះហស្តដ៏មានចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់(១ពេត្រុស ៥:៦-៧)។—MONICA BRANDS
របស់ដ៏មានតម្លៃបំផុត
នៅក្នុងរឿងម្ចាស់នៃចិញ្ចៀន (Lord of the Ring) តួអង្គមនុស្សចម្លែកហ្គោលិម បានឆ្គួតវង្វេងនឹងចិញ្ចៀនដ៏មានអំណាច និងមានតម្លៃនោះណាស់ បានជាវាចេះតែនិយាយឥតឈប់ថា “ចិញ្ចៀនមានតម្លៃរបស់ខ្ញុំ…” ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពាក្យមួយឃ្លានេះ គឺមានភាពល្បីល្បាញក្នុងចំណោមទស្សនិកជននៃរឿងនេះណាស់ ដោយវាជាតំណាងឲ្យ ភាពលោភលន់ ការងប់ងល់ ហើយថែមទាំងភាពឆ្គួតវង្វេង។
វាក៏ជារូបភាពដ៏គួរឲ្យរំខាន ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ មនុស្សចម្លែកហ្គោលិមនោះបានទទួលរងទារុណកម្ម នៃទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសម្អប់ ជាមួយនឹងចិញ្ចៀន និងខ្លួនវា ហើយសម្លេងរបស់វាទៀតសោត បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពស្រេកឃ្លាននៅក្នុងចិត្តរបស់យើងម្នាក់ៗ។ ទោះយើងស្រេកឃ្លានរករបស់ដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ ឬរករបស់ល្អច្រើនជាងនោះទៀតក្តី យើងគិតថា ឲ្យតែយើងបានរបស់ដ៏មានតម្លៃនោះហើយ យើងនឹងមានការស្កប់ចិត្តមិនខាន។ ប៉ុន្តែ របស់ទំាងនោះមិនបានធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ វាបានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កាន់តែខ្វះចន្លោះជាងមុនទៅទៀត។
យើងមានផ្លូវដែលល្អជាងនេះ សម្រាប់រស់នៅ។ ស្តេចដាវីឌបានបង្រៀន ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ ថា ពេលដែលចិត្តដ៏ស្រេកឃ្លានរបស់យើង នាំឲ្យយើងស្វែងរកការស្កប់ស្កល់ សម្រាប់ចិត្តដែលអស់សង្ឃឹម និងគ្មានប្រយោជន៍(ខ.៤) យើងអាចងាកមករកព្រះ ដើម្បីជ្រកកោនក្នុងទ្រង់(ខ.១) ដោយរំឭកខ្លួនឯងថា បើយើងដាច់ចេញពីទ្រង់ នោះយើងនឹងគ្មានអ្វីទាំងអស់(ខ.២)។
ហើយកាលណាយើងឈប់ស្វែងរកការស្កប់ចិត្តក្នុងលោកិយនេះ ហើយងាកមកមើលសម្រស់របស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៨) យើងនឹងស្គាល់រស់ជាតិនៃភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត ដែលជាជីវិតមានសេចក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ នៅព្រះហស្តស្តាំទ្រង់ ជាដរាបតទៅ(ខ.១១)។—MONICA BRANDS
សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសន្តិភាព
ខ្ញុំតែងតែមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលសន្តិភាព ដ៏មានអំណាច ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន(ទំនុកដំកើង ៤:៧) អាចកើតមាន ពេញក្នុងចិត្តរបស់យើង សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយបំផុតក៏ដោយ។ ខ្ញុំបានពិសោធន៍នឹងរឿងនេះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំឭកមរណៈភាពរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ ថ្ងៃនោះ មានមនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំបានស្គាល់ បានចូលមកជួយរំលែកទុក្ខម្នាក់ម្តងៗ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ ក៏មានវត្តមានរបស់មិត្តភក្តិដ៏ល្អម្នាក់ ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា នៅវិទ្យាល័យ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាងមុន។ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីទេ គឺគ្រាន់តែបានឱបខ្ញុំជាប់ អស់ពេលមួយសន្ទុះធំ។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការយល់ចិត្ត ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពបានចាប់ផ្តើមកើតមាន ក្នុងសេចក្តីទុក្ខ នៅថ្ងៃដ៏ពិបាកនោះ។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំមិននៅឯកោឡើយ គឺខុសពីការគិតរបស់ខ្ញុំ។
គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្ត និងក្តីអំណរ ដែលព្រះបាននាំចូលក្នុងជីវិតយើង មិនបានកើតឡើង ពីការខំាមាត់សង្កត់ចិត្ត អត់ធ្មត់ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះទេ តែវាជាអំណោយ ដែលយើងទទួលបាន ពេលដែលយើងចូលជ្រក ក្នុងព្រះដ៏ល្អនៃយើង(ខ.១-២)។
អ្នកខ្លះបានព្យាយាមធ្វើឲ្យខ្លួនឯង ឈប់គិតអំពីការឈឺចាប់ ដែលបណ្តាលមកពីការបាត់បង់ជីវិតរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬប្រហែលជាគិតចង់ងាកទៅរកព្រះនេះ ឬព្រះនោះ ដើម្បីដកការឈឺចាប់ចេញ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរមិនឆាប់ គេនឹងបានដឹងថា ការព្យាយាមជៀសចេញពីការឈឺចាប់ បែរជានាំឲ្យការឈឺចាប់ កាន់តែចូលជ្រៅក្នុងចិត្ត (ខ.៤)។…
បទចម្រៀងនៅពេលយប់
ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរស់នៅ ក្នុងជីវិតមួយ ដែលមានសេចក្តីប្រាថ្នាជាច្រើន។ គាត់ចង់បានភាពពេញលេញ សូម្បីតែនៅពេលដែលជម្ងឺប៉ាគីនសុនបានធ្វើឲ្យមានភាពពិការបន្តិចម្តងៗ នៅក្នុងគំនិត និងរូបកាយគាត់ក៏ដោយ។ គាត់ប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាព នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបការឈឺចាប់ ដោយសារជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ គាត់ចង់ទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការឲ្យតម្លៃពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ គាត់បានជួបភាពឯកោជាញឹកញាប់។
គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មានភាពឯកោតិចជាងមុន ពេលដែលគាត់អានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤២ ដែលជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ក៏មានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់បានការប្រោសឲ្យជា ដូចគាត់ផងដែរ(ខ.១-២)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏ធ្លាប់ជួបទុក្ខព្រួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនដែលបាត់ទៅណា(ខ.៣) ធ្វើឲ្យក្តីអំណរមានតែនៅក្នុងការចងចាំដ៏យូរ(ខ.៦)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលគាត់ និងបានទូលសួរទ្រង់ថា “ហេតុអ្វី?”(ខ.៩) ពេលដែលភាពជ្រួលច្របល់ និងការឈឺចាប់បានកើតមានជាបន្តបន្ទាប់(ខ.៧)។
ហើយព្រះបន្ទូលក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានបក់មកលើគាត់ ដោយធានាថា គាត់មិនឯកោទេ ហើយឪពុកខ្ញុំក៏បានមានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមបានចាប់ផ្តើមមាន ក្នុងពេលដែលគាត់ឈឺចាប់។ គាត់ក៏បានស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់នៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គឺសម្លេងដែលធានាគាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំងជានិច្ច(ខ.៨) ទោះបីជាគាត់គ្មានចម្លើយ ទោះរលកនៃបញ្ហានៅតែបក់បោកមកលើគាត់ក្តី។
ពេលនោះ គាត់មានការស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបានស្តាប់សំនៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះ នៅពេលយប់។ គឺមានចិត្តស្កប់ស្កល់ល្មមនឹងបន្តតោងជាប់សេចក្តីសង្ឃឹម សេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរដែលបានកើនឡើង។ ហើយល្មមនឹងឲ្យគាត់ រង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ចំពោះថ្ងៃដែលគាត់នឹងលែងស្រេកឃ្លានតទៅទៀត(ខ.៥,១១)។—MONICA BRANDS
ការល្អ និងការអាក្រក់
ការភ័យខ្លាច អាចធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ យើងដឹង អំពីមូលហេតុដែល យើងមានការភ័យខ្លាច។ យើងខ្លាចអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ កាលពីអតីតកាល និងអ្វីៗដែលងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ម្តងទៀត។ ដូចនេះ ជួនកាល យើងនៅជាប់គាំង មិនអាចត្រឡប់ថយក្រោយ ហើយក៏ភ័យខ្លាចពេក មិនអាចបោះជំហានទៅមុខបាន។ យើងក៏បាននិយាយម្នាក់ឯងថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ។ ខ្ញុំមិនមានភាពវ័យឆ្លាត មិនខ្លាំង ឬមិនមានភាពក្លាហានល្មមនឹងប្រឈមមុននឹងការឈឺចាប់នោះទៀត”។
ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការពិពណ៌នា របស់អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ហ្វ្រេតដឺរិគ បឺចន័រ(Frederick Buechner) អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះ។ គាត់ថា ព្រះគុណព្រះ គឺដូចជាសម្លេងដ៏ស្រទន់ ដែលនិយាយថា “ក្នុងលោកិយនេះ ការអាក្រក់ និងការល្អនឹងកើតឡើង។ តែកុំខ្លាចឡើយ។ ខ្ញុំនៅជាមួយអ្នកជានិច្ច”។
ការអាក្រក់នឹងកើតឡើង។ ក្នុងលោកិយនេះ មនុស្សដែលទទួលរងការឈឺចាប់ ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ ដែលជាញឹកញាប់ ពួកគេបានប្រើការអាក្រក់។ យើងធ្លាប់ជួបរឿងអាក្រក់ ដែលក្នុងនោះ ការអាក្រក់បានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ហើយអ្នកដទៃបានធ្វើឲ្យយើងមានរបួស គឺមិនខុសពីស្តេចដាវីឌឡើយ(ទំនុកដំកើង ៥៧:៤)។ ហើយយើងក៏បានសោកសង្រេង ហើយក៏បានអំពាវនាវរកព្រះជាម្ចាស់(ខ.១-២)។
ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយយើង នោះការល្អក៏អាចកើតឡើងផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងរត់ទៅរកទ្រង់ ដោយការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាច ព្រះទ្រង់ក៏បង្ហាញឲ្យយើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដែលធំប្រសើរលើសការឈឺចាប់ ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង(ខ.១-៣) គឺសេចក្តីស្រឡាញ់…
ស្រឡាញ់លើសខ្លួនឯង
នៅក្នុងរឿងប្រលោមលោក ដែលអ្នកស្រីអេមីលី ប្រុនតេ(Emily Bronte) បាននិពន្ធ លោកវូធើរីង ហាយ(Wuthering Heights) ជាបុរសម្នាក់ ដែលបានដកស្រង់ខគម្ពីរជាញឹកញាប់ ដើម្បីរិះគន់អ្នកដទៃ ហើយគេក៏បានហៅគាត់ថា “ពួកផារិស៊ីដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ ដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកសុចរិត ដែលប្រើព្រះគម្ពីរក្នុងផ្លូវខុស ដើម្បីកោសយកព្រះបន្ទូលសន្យាសម្រាប់តែខ្លួនឯង ហើយថ្លែងនូវពាក្យបណ្តាសារដាក់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន”។
រឿងនេះអាចនាំឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលយើងស្គាល់។ ប៉ុន្តែ តើយើងរាល់គ្នា មានលក្ខណៈដូចគាត់ដែរឬទេ? តើយើងងាយនឹងរិះគន់អ្នកដទៃ ចំពោះបរាជ័យរបស់ពួកគេ តែដល់ពេលដែលខ្លួនឯងបរាជ័យ យើងក៏បានធ្វើការដោះសារឬ?
ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានអ្នកខ្លះបានធ្វើផ្ទុយពីនេះ។ ពួកគេសុខចិត្តលះបង់ការសន្យា ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះពួកគេ ហើយថែមទាំងសុខចិត្តត្រូវបណ្តាសារ ឲ្យតែអ្នកដទៃបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។ សូមយើងពិចារណាអំពីលោកម៉ូសេចុះ។ គាត់បានទូលដល់ព្រះជាម្ចាស់ថា គាត់សុខចិត្តឲ្យព្រះទ្រង់លុបឈ្មោះគាត់ ចេញពីបញ្ជីរបស់ទ្រង់ ឲ្យតែទ្រង់អត់ទោសឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល(និក្ខមនំ ៣២:៣២)។ ពុំនោះទេ យើងអាចមើលគំរូរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលសុខចិត្ត ឲ្យ “ខ្លួនគាត់ដាច់ចេញពីព្រះគ្រីស្ទ” ឲ្យតែរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ទទួលជឿទ្រង់(រ៉ូម ៩:៣)។
ការតាំងខ្លួនជាមនុស្សសុចរិត គឺជារឿងដែលតែងតែកើតមានជាធម្មតា ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអ្នក ដែលបានស្រឡាញ់អ្នកដទៃ លើសខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ។ ទ្រង់បានបង្រៀនថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើង តាំងពីមុនពេលយើងស្គាល់ទ្រង់…